Kalpte Karantina Şiiri - Münzevi Zeyrek

Bir elveda notu gibiydin
Saklı, okunaksız, zamana direnememiş.
Kalbinin kadife kutusuna değil,
Arşivlenmiş bir yaraya gizledin onu.
"Belki bir gün..." dedin.
Ama o gün, hep silinmişti takvimden.
Kendini hep boş kalan denklemlerde bıraktın.

Ellerin çekingen…
Annesiz kalan bir çocuğun eline benziyordu…
Camdan yapılmış bir yıldız gibi aşka dokundun…
Kırılacak diye sevemedin.
Korkularınla ördüğün köprüde…
Tramvay sesi yoktu artık,
Altından geçen nehir bile intihar etti.

Suskunluk…
Bir müze sessizliği gibi yerleşti iç dünyana.
Kalbinin içindeki sismik çığlık,
Richter ölçeğiyle ölçülseydi…
Yediden büyük bir yalnızlıktı belki.
Perdeydi gözlerinde,
Sadece senin çektiğin,
kimsenin aralayamadığı...

Sevgiye uzattığın her el,
Geriye çekildi
Çünkü ellerin haritadan silinmiş bir coğrafyaya aitti.
Dilsizler alfabesiydi kelimelerin,
Kimse heceleyemedi seni.
Adres yazılmamış zarf gibi,
Kalbin hep iade edildi hayatın postanesinden.

Yalnızlığın postacısı da istifa etti bir gün,
Çünkü her teslimat yarımdı.
"Yarın" dediğin her şey,
Gelmeyen trenler gibi
Bir istasyonda çürüdü.
Bugünün kapısından sarkmadın bile.
Dünkü kırgınlıklarla ördün kendini...

Gözyaşların, cebinin dibinde boğuldu
Ve mendilin…
Sana değil, kendine ağladı.
Geceye yaslandın,
Gökyüzü bir kadın sırtıydı,
Ama yıldızlar seni karantinaya aldı.
Kırgınlıkların…
Kökü saksıda çürüyen,
Hiç değiştirilmeyen toprak gibi,
Bir mezarın provasıydı.

Kendini unuttun,
Başkasının aynasında bulanıklaşa bulanıklaşa…
Sonunda kendi gölgene bile yabancı oldun.
Sevilmek değildi belki korkun,
Kırılmak, parçalarından bir daha birleşememekti.

Bazı sessizlikler,
Küf tutmuş çığlıklardır.
Seninki…
Yarısı unutulmuş bir şarkıydı,
Kimse ezberleyemedi nakaratını.
Adımların…
Kâğıttan gemiler kadar yalnız,
Yolların hep loş,
her dönemeçte biraz daha eksildin.

Şimdi biri sorsa:
"En çok neyi kaybettin?"
Cevabın:
"Cesaret."
Ama onu bile fısıldayamazsın artık.
Çünkü sustun.
Çünkü sustukça sevmek de azaldı.
Ve sevda
Aslında en çok ses isterdi…