Bir Kalem Bir Beyaz Kağıt

Kalemim yürüyor yine beyaz bir yol üzerinde
Ne yaptığını bilmeden bir oraya bir buraya savruluyor
Fısıldıyor yalnızlığını durmadan
Döküyor önüne birer birer tüm yaşadıklarını
Belki de biri duyar da teselli eder diye bekliyor zavallı
Doğru ya bu dünyada herkes yalnızdı
Kalansa boşa geçirilmiş yıllarımızdı

Umutlu yaşıyor kalemim
Ne yazdığını bilmeden
Söyleyeceklerini bir türlü söyleyemeden