Bir Kadın Seveceksen Şiiri - Azrail Kartal

Bir Kadın Seveceksen

Bir kadın seveceksen,
Omzunu omzuna denk, yüreği yüreğine ağır olmalı.
Dalgaların kırdığı taş gibi dimdik,
Fırtınalara başkaldıran bir dağ gibi sağlam olmalı.

Gülüşüyle geceyi aydınlatmalı,
Ama karanlığı da dost bilmiş olmalı.
Bir yanıyla yıkılmış,
Bir yanıyla yeniden doğmuş olmalı.

Bir kadın seveceksen,
Ateşe yürümüş, kül olmamış olmalı.
Kendine yetmiş bin kere,
Hiç kimseye muhtaç olmadan savaş vermiş olmalı.

Yalnızlığın içinde kendiyle konuşmuş,
Sessizlikte yankısını duymuş olmalı.
Kalbinin en derinine taş basılmış,
Ama hâlâ sevmeye yetecek kadar güneş taşımalı.

Öyle bir kadın seveceksen,
Duruşuyla söz söylemeli,
Bakışıyla zalimi bile susturmalı.
Kırılmış ama dağılmamış olmalı,
Kırıklarını bile bir sanat gibi taşımalı.

Çiçek gibi değil,
Çelik gibi sevmeli.
Ama o çeliğin içinden su gibi
Şefkatle akmalı.

Bir kadın seveceksen,
Senin kadar değil,
Senden öte olmalı.
Senin düştüğün yerde seni kaldıran,
Senin sustuğun yerde konuşan olmalı.

Yar değil, yoldaş olmalı;
Gölge değil, güneşin ta kendisi olmalı.
Kendini var eden, seni de yüceltmeli.
Ama sırf seni sevdiği için değil —
Kendini bildiği için, kendi olduğu için güçlü olmalı.

Öyle bir kadın…
Varlığıyla dua gibi,
Yokluğuyla eksik gibi…
Sevdi mi tam sever, giderse de iz bırakır.
Gözyaşları zırhı gibidir,
Dökse bile teslim olmaz.

Bir kadın seveceksen,
İşte onun gibi olmalı:
Güçlü… yıkılmaz… ama hâlâ sevebilen,
Yıkılsa da yeniden kurulabilen…

Söz : Azrail