Bir İpin Ucundaki Vicdan Şiiri - Haydar ...

(“Ve kimse sormaz: Neden tutundu o ip?”)

Bir kadın daha çıktı haberlere
İpi çekmiş kendine
Çocukları aç kalmasın diye
Boğazına düğümlenen yalnızlıkla
Vedalaşmış yaşamla

Ama o ip, bir bez parçası değil
Bir ülkenin utanmasıydı
Toplumun vicdanına geçirilmiş bir ilmekti

Mutfağında sabır değil
Boş bir tencere kaynıyordu
Marketin kapısında güvenlik
Veresiye defteri çoktan kapanmış
Çocuk büyüyor açlığın çığlığıyla

Yüzlerce kadın
Pazar poşeti değil
Evladının gözyaşını taşıyor kolunda

Ekranlardan hâlâ konuşanlar var
“Şükredin!” diyorlar
Ama şükür,
Ekmeksiz bir midede nasıl duyulur?
Yalınayak bir çocuk,
Ne zaman dua etmeyi öğrenir?

Bir adam
Karısını sessizlikle döver
Evladını çaresizlikle susturur
Sonra ceketini ilikler
Sistemin makbul vatandaşı olur

Ama bir kadının açlığına
Bir çocuğun çıplaklığına
Ne bir yasa,
Ne bir ahlak cümlesi yetişir

Ve biz her gün
Bir ip daha görürüz haberlerde
Ama kimse sormaz:
Bu ipe neden tutundu bu kadın?

Ve kim çözecek şimdi
O ipe asılmış
Bir milletin vicdanını?