Bir insan Gelir Şiiri - Özgen Öz

Bir insan gelir,
öyle ansızın, öyle habersiz,
bir gülümseyişle unutursun bütün dertleri.
Sanki yüreğine papatyalardan iklimler kurulur,
hevenk hevenk bahar taşar içinden.
Sanırsın ki gökkuşağının sekizinci rengi sensin,
sanırsın ki ömrün hep bahar.

Kış aylarında bile çiçek açar ruhun,
karın üstünde bile yeşerir umutların.
Bir insan gelir…
bir gülümseyişle ömrün uzar,
yıllar kısalmış gibi değil,
sanki zamanın kendisi gülümsemeyi öğrenmiş gibi.

O gülen gözleri…
bir fincan kahve gibi,
dumanı tüter kalbinin en derin köşesinde.
Kırk yıllık ömre bedel
tek bir bakış,
tek bir tebessüm olur.
Bir insan gelir…
ve senin tüm şarkıların,
tüm şiirlerin,
tüm duaların
ona dönüşür.

Sonraları ise,
tek derdin o insanın gülümsemediği anlar olur.
Dünyanın yükü omuzlarına çöker,
yağmurlar daha ağır yağar,
gökyüzü yıldızsız kalır.
Çünkü sen bilirsin ki,
bir insanın gülümsemesi
dünyanın en büyük mucizesidir.

Ve yine bilirsin,
her insan kalbinde bir bahçe taşır,
ama bazen o bahçe
yalnızca bir gülüşle uyanır.
Senin bahçeni uyandıran da odur işte.
Bir insan gelir…
ve senin hayatına öyle bir dokunur ki,
artık sen eskisi değilsindir.
Bir gülümseme,
ömürlük bir miras bırakır sana.

O yüzden,
her gece dua edersin:
“Yeter ki gülümsesin…”
çünkü senin ömrün
onun tebessümünde filizlenir,
onun suskunluğunda solar.
Bir insan gelir, dostum…
Ve sen anlarsın,
hayat bazen tek bir gülüşe sığar.