Bir İmam Vardı Şiiri - Ümit Turhan

Bir imam vardı, bizim şu köyde,
Sordum soruşturdum, acep bu nerde,
Mıhtarı gandırıp, ilk seçimlerde,
Köylünün başına geçti dedile.

Bismillahsız adım atmazdı imam,
Kuran'ın dışına çıkmazdı inan,
Bir tek yüzüğü vardı, bilmezdi yalan,
Köylü de, o yüzden seçti dedile.

Buralar dar geldi, çıktı köyünden,
Bi hocası vardı, duttu elinden,
Tam zamanında en güzelinden,
Böyük bi şehire göçtü dedile.

Orada neleer neler öğrenmiş,
Ağzı laf yapmış, bâya dillenmiş,
Yedi depe gezmiş, yatmış küllenmiş,
İlk zaferi, orada dattı dedile.

Bizim imam durmaz gayrı, coştu bi kere,
Rüzgarı arkasında, uçtu bi kere,
Şarkılaa, şiirlee derken kürsüde,
Bi ara üç dört ay sustu dedile.

O ara ne olup bittiyse gayrı,
Hocası dedi, yolumuz ayrı,
Bizimki yılmadı, aldı yuları,
Atını dört nala goştu dedile.

Ardını da bâya sağlama almış,
Sırtı rahat edince rüyaya dalmış,
Rüyasında, Sultan Süleyman olmuş,
Ata bindi, attan düştü dedile.

İştahsızdı burda, pek de yimezdi,
Bulguru neyim heç beğenmezdi,
Orda hurmayı, balı, bekmezi,
Yidikçe yidi, şişti dedile.

Uzakla da bi hocası vardı,
Elinde büyük bi zopası vardı,
Özlerdi onu bazen ağlardı,
Esas onun yanında bişti dedile.

Unutmazdı yapılanı, kinciydi imam,
Aman sen de uğraşma, arkadan dolan,
Kim varsa, eskiden kapısın çalan,
Hepsinin, içinden geçti dedile.

Güçlendikçe, hocayı da saymadı,
Hoca da tabi, daha doymadı,
Gavgada kimse yumruk saymadı,
O ara patırtı goptu dedile.

Gahraman mı olmuş, nolmuş sonra da,
Sözü ganun gibi, her bir masada,
Ağzını açan varsa sofrada,
Gaşığı gafasına yedi dedile.

Yürüdüğü yolda yorulmuş gayrı,
Dostları da ona darılmış gayrı,
Şaşırmış iyice, bunamış gayrı,
Bindiği dalı bile kesti dedile.

Dar bi yola girmiş, sıkışmış galmış,
Sıkıştıkça, benzine çakmağı çalmış,
Okulda ki talebeler, sokağa dalmış,
Valla mahalleyi yakcek dedile.