Bir Hüzün Düşer Gönlüme, Ağlarım !

Ne kadar yakın olsak ta ölüme
Söylemek çok zor gelir dilime
Bakınca gidenlerin son haline
Bir hüzün düşer gönlüme, ağlarım!

Kimi hastanede kimi mahpushanede
Kimi de huzur evinin mahzun köşesinde
Verirken son nefesini Azrail’in önünde
Bir hüzün düşer gönlüme, ağlarım!

İstersen Karun kadar mala mülke kon
Ahirde ise, hiç yaşanmamış gibi bir son
Düşününce, yine toprağın altına gidiyorum
Bir hüzün düşer gönlüme, ağlarım!

Gel be kardaş, gel be arkadaş üzme beni
Bak çevrene, kimler vardı kimler kaldı hani?
Görünce mezar başında, dargınken gözyaşı dökeni
Bir hüzün düşer gönlüme, ağlarım!

Değmez Mahir değmez, kırmaya kırılmaya
Ufak tefek öyle her şeye birbirimize darılmaya
İhtiyaç olduğunu düşünce daha çok sarılmaya
Bir hüzün düşer gönlüme, ağlarım!