Bir Hüzün Denemesi Şiiri - Sinan Yemişli 2

Hüznün kökenine inecek olursak orada bir peygamber çiçeği açar.Sular boy verir vadilerde,içine bir Nurefşan kaçar yalnızlığın.Dip balıkları ses verir gecelerin hakkaniyetine,iyi huylu şairler dökülür pencereden yaprak yaprak.Hüzün bir merdiven altı dükkanda yok pahasına satılan antika bir el aynası gibi bize gerçek yüzümüzü değil eski günleri gösterir.Hüznün kökenine inersek çiçeklere en son sıra gelir..!
Serin bir yayla akşamında dumanı tüten ateşten havaya saçılan kıvılcımların yere düşerken bıraktığı izi sürmek yıldızlı gökte.Hüzün bir kitabın sararan sayfalarında çay lekesi.Boyası dökülmüş bir bisiklete binen çocuğun gamzesi.Karısı gündeliğe giden bir adamın alnındaki terdir hüzün..!
Hüznün kökenine inecek olursak ordan çıkamayız.Savaş yıkıntıları arasında ağlayan bir bacağına bomba isabet etmiş çocuk için hiçbir şey yapamamaktır.İçinde fırtınalar koparken tek başına ordular yürütecek kadar deli bir öfke,sığmazken ruhuna bedenine parmağını bile kıpırdatmadan seyretmektir olup bitenleri hüzün.Nihayetinde hüznün kökenine inecek olursak orada bir peygamber çiçeği açar.Zaman sefere çıkar yalınkılıç atlastan elbisesiyle.
Ve hüzün sevdiğim gözümde canlanan yüzün.Duaya kalkan ellerimde rüzgarlı sular gibi titreyerek yükselen sevgin.Seni kırlara çıkarıyorum rüyalarımda.Uyanınca baştan başa hüzün.Sensizliği gün batımına iliştiriyorum,ezbere bildiğim tüm şiirleri içimden haykırıyorum duvarlara.Sonuna bir not ekliyorum unutmadan.Yaşasın hüzün yaşasın sevda..!