Bir hücrede unutulmuş insan

Bir duvarın dibindeyim,
Adımı unuttum.
Sesimi de.
Ama hâlâ bir anne sesi gibi
İçimde yankılanıyor çocukluğum.

İşkence dedikleri şey,
Bir cop değil sadece.
Bir suskunluk biçimi,
Bir insanın içinden geçen
Ve kimsenin duymadığı ağlama.

Tenim,
Bir harita gibi artık.
Her çizgi bir sorgu,
Her morluk bir cevapsızlık.
Ama en çok da
Dokunulmayan yerlerim acıyor.

Ben burada,
Bir hücrede değil,
Bir unutuluşta yaşıyorum.
Geceler uzun,
Ama karanlık değil.
Çünkü karanlık,
İnsanın içinden geçiyor önce.

Bir gün,
Bir gardiyan bana “iyi misin” dedi.
Gözlerim doldu.
Çünkü o kelime,
Burada en çok eksik olan şeydi.

Ben hâlâ buradayım.
Bir insanın unutulmuş yerinde.
Ve her sabah,
Kendime “yaşıyorum” diyorum.
Çünkü başka türlü ölünmüyor bu hayatta.
Burhan GÜLER