Bir harfin Ardında Saklı Ufuk*

Bir harf...
Ne bir cümleye dâhil,
Ne de sözlükte bir yere ait.
Ama yüreğime değen ilk kıvılcım oydu,
Bir harfin susuşunda saklıydı aidiyet.

O harfte başladı belki varlık,
Bir “elif” gibi dimdik ve sessiz.
Yalnızlığı kuşanan bir elif,
Secdeyle çizilmiş, göğe yükselmiş.

Bir harf ki,
Bütün bir medeniyet yüklenmiş sırtına,
Ağlamış, yazılmış, unutulmuş,
Ama hep kalmış—
Bir sesten çok, bir yön gibi.

Ne zaman sustum,
O harf yankılandı içimde.
Ne zaman ağladım,
Bir anlam uç verdi ufkumda…

Belki de her yolculuk,
O harfin ardına düşmekti,
Bir sesin ardında yürümek değil,
Sessizliğin ardında ufuk olmaktı.