Bir Güzel’e Şiiri - Arda Keskinkılıç

Bir gülüşün var senin,
akşamın üstüne doğan ilk ışık gibi
sanki her bakışında şehir biraz daha susuyor,
kalabalıklar nefes almayı unutuyor,
bir tek sen kalıyorsun,
bir tek senin gözlerin kalıyor.

Saçların, siyahın sabrı gibi ağır ağır dökülür omuzlarına;
her telinde bir gece saklıdır,
bir rüyanın, bir itirafın yankısı.
Ben o telden birine dokunsam,
belki bütün şiirler yanar,
bütün şarkılar susar,
ve bir tek senin adın kalır: Güzel.

Bir isim gibi değil bu,
bir dua gibi,
bir nefes gibi,
bir suyun en derin yerinden seslenir
Sen beğenmenin ötesinde sevilirsin.

Gözlerin…
ah o gözlerin…
insanın içine değil,
içindekine bakar.
Orada bir çocuk ağlar bazen,
bazen de bir deniz kabarır ansızın.
Biri seni severse,
önce orada kaybolur.

Kırmızı dudaklarınla konuştuğunda
kelimeler utanır,
şairler dizelerini unutur,
çünkü senin güzelliğin
sözcükle değil,
şiirle anlatılır ancak.
sen;
şiir gibi güzelsin.

Bir müzik var sende,
adını bilmediğim bir melodi.
Bir kadın,
bir güzellik,
bir cümle arası duraklama gibi,
herkesin baktığı ama kimsenin göremediği o zarafet…
Bir kelebek,
bir ay,
bir yıldız,
bir sabır,
bir incelik…
Hepsi sende toplanmış,
hepsi senin adın olmuş.

Sen yürürken,
rüzgâr usulca eğilir,
gölgeler bile sana yetişmeye utanır.
Bir şeyler değişir o anda
belki zamanın kendisi,
belki kalbimin ritmi.

Güzel,
seni tanımak bir tesadüf değil.
Sanki kader bir gece uzun uzun düşündü,
sonra dedi ki:
“Bir insan yaratayım,
bakınca herkes şiir sansın.”

Ve işte sen,
o şiirsin.
Okunurken kalp titrer,
bitince insan biraz eksilir.
Ve sen;
İçimde hiç bitmeyecek olansın.