Bir Gün Çıkagelirim Şiiri - İsmail Özabacı

Bazen artıyor yaşama sevincim
Bazen yok oluyor nerden geldiği belirsiz bir rüzgarla sönen mum gibi
Seni her gördüğümde gözlerimdeki hüznün gittiğini hissediyorum
ve korkuyorum tekrar görmenden
ve seni her gördüğümde yüreğimden ağır ağır demir almış bir gemi güneşin battığı yere doğru bir eylül akşamı çıkıyor yola ve bütün hüzünleri taşıyor vagonları her gece son istasyon benmişim gibi içimden kalkan trenler
sen bakınca bir defa yüreğimden kuşlar havalanıyor ve nisana doğru kanat çırpıyor
bilmiyorum sana bu kadar yakınken beni ne korkutuyor
evet yenilgi büyüyen bir zaferdir
evet kaybetmek üzmez insanı
evet gözyaşları bir mutluluğun habercisidir inan bunları biliyorum
ama tüm senli hayallerimi bir kenara koyup gitmekten korkuyorum belkide
belki de senle bir akşam üstü güneşi izleyememekten korkuyorum
belki de senle bir siirin limanından demir alan en güzel sevgi sözcüklerini kaçırmaktan korkuyorum
belki de bir nisan akşamı boş sokaklarda herkes yağmurdan kaçarken senle yürüyememekten korkuyorum
belki hasta olduğunda yanı başında elini tutmamamdan
belki dev yanlızlığımı sana anlatamamaktan
en kötüsü senin için ağlayamamaktan korkuyorum
beni anlıyorsun belki doldu yine gözlerim belki akmaya alışkın sevgi damlaları boşuna benim için
inan yazdıklarım senin için
senin için yüzümdeki tebessüm dudağımdaki şiir
ve aldırmayışım gecelerin isyanına, boyun eğişim senin için
bekle beni bir gün çıkagelirim
senin için topladığım çiçeklerle
öyle birden çıka gelirim kapına
ve sersefil bir ömrü yanında bitiriveririm öylece bir kardelen cesaretiyle gökyüzüne uzanır ellerim
şehrin tüm yıldızlarını toplar sana veririm
bekle beni
bir gün çıkagelirim