Bir gün ben ölürsem Şiiri - Poyraz Can

Bir gün ben ölürsem,
kalbimin kaç kere tamir edildiğini kimse bilmeyecek.
Ne zaman birini içime alacak olsam,
kapılarım rüzgârla çarpıldı.
Kimseden nefret etmedim ama
kimse de "Senin için buradayım." demedi.
Ben yalnızlığı seçmedim,
yalnızlık hep beni seçti.

Bir gün ben ölürsem,
kimse “mutlu bir adamdı” demesin.
Ben hayatla barış yapmadım,
sadece savaştan çekildim.
Bazı acılar konuşmaz,
bazı insanlar da gülümserken boğulur.
Ben hep o ikisinin ortasında sıkıştım.

Bir gün ben ölürsem,
Kimse beni “güçlüydü” diye anlatmasın
O gücün arkasında kaç gece
dişlerimi sıkarak yutkundum,
kaç sabah aynada “bugün de geçer” diyerek
ayakta durdum...
Bunu kimse bilmez,
çünkü herkes sadece düştüğünü görür,
düşmeden önce ne kadar savaştığını değil.

Bir gün ben ölürsem,
keşke dememek için kaç “evet” dedim,
kaç kez kendimden geçtim,
bir başkasının hayatında yer edinebilmek için
kendimi silmeyi seçtim.
Ama en sonunda anladım:
Kendini silen kimseyi kimse yazmıyor kalbine.

Bir gün ben ölürsem,
bir yere ait olmadan,
her yerde biraz eksik yaşadım.
Ne bir sofraya tam oturabildim,
ne bir insana tam sarılabildim.
Hep ucunda bekledim hayatın,

Bir gün ben ölürsem,
kalbimden çıkan en ağır yük,
hiçbir yere varamayan özlemlerim olacak.
Bazılarını yıllarca bekledim,
bazılarına bir “merhaba” bile fazla geldi.
Sevmek kolaydı belki,
ama değer görmek…
O bu dünyada bana nasip olmadı.

Bir gün ben ölürsem,
üzerime çiçek bırakmayın.
Bir çocuk fotoğrafı koyun başucuma,
bir de eski bir saat…
Çünkü zaman beni hiç sevmedi,
hep en güzel yerinde durdu,
ve hep yanlış anıların içine düşürdü beni.

Bir gün ben ölürsem,
son sözüm bu olsun:
Hayat bana ne verdiyse,
üç katını sessizce geri verdim.
Ne beddua ettim,
ne unuttum.
Ben affettim ama içimdeki o suskun adam
hiçbir şeyi unutmadı.
Gülerken bile ağlayan birini,
kimse anlayamazdı zaten.

Hakkım herkese helaldir.