Bir gün anlarsın beni... Şiiri - Murat Ülkü

Bir gün anlarsın beni,
Sevmeyi, sevilmeyi,
Düşlemeyi, düşünmeyi,
Özlemeyi, beklemeyi,
Arzuyla istemeyi, umut etmeyi,
Herkese güvenmeyi.

Kirlenmiş bir mendil gibi attığın,
O gün beni anlarsın.
Bütün ruhunu saran o inanmışlık,
Lanetine lanet edersin,
Güvenden ne kalmışsa silersin,
Dostluğa dair şiirleri yırtar atarsın.

O zaman bir gonca gül açar kalbinde,
Seni sevdiğimi işte o gün anlarsın.
Zaman geçer, günler solar,
Kırık bir ayna gibi, parçalanır hatıralar.
Her aynaya baktığında, bir yabancı görürsün,
Oysa o, bir zamanlar güvendiğin insandır.

Kalbinde açan gonca gül,
Yüzünde bir tebessüm, hüzünlü ve buruk.
Senin sevgin, bir zamanlar benimleydi,
Ama sen, o mendili attığında, onu da attın.

Şimdi yalnızlık, en yakın dostun,
Ve pişmanlık, en ağır yükün.
İşte o gün, o yalnız gecelerde,
Seni ne kadar sevdiğimi anlarsın.

Kış gelir, ayaz vurur camına,
Donuk bir nefes gibi, ismin dökülür dudağımdan.
Dışarıda kar, içimde bir fırtına,
Yitirdiğin bir aşkın sızısı, yakar kalbini.

Uzaklardan bir melodi duyarsın,
Bir şarkı, hani ikimizin şarkısıydı,
Gözlerinden yaşlar süzülür usulca,
Ve bir tohum filizlenir, o kalbinde.

İşte o gün, o melodiyle uyanırsın,
Kirlenmiş bir mendili attığın o günü,
Pişmanlığın en derininde, anlarsın,
Seni sevdiğimi, o gün anlarsın.