Bir Garip Orhan Veli Gibi

Bir garip ben oldum bu şehirde,
kelimeler omzumda,
suskunluğun kıyısında yürürüm.
Cebimde eski bir düş,
bir de unutulmuş çocukluk gülüşü.
Ne çok büyüdüm aslında,
ama hâlâ inatla suda taş sektiririm
bir dilek tutar gibi.

Bazen bir sokak lambası kadar yalnız,
bazen bir şiir kadar kalabalığım.
Adımı unutsalar da olur,
yeter ki içimde kalan o kırık hece
bir gün birinin yüreğine dokunsun.

Çünkü ben
bir garip Orhan Veli gibi değil belki,
ama bir garip ben’im—
biraz rüzgâr, biraz hüzün,
biraz da senin bilmediğin ben.