Bir fırtınanın ardından Şiiri - Murat Ülkü

Bir Fırtınanın Ardından
Yalnızlığın en derinine gömülmüş bir fırtınayım şimdi,
Ne sağır bir limana sığabilirim ne de bir gemi alabilir beni,
Bütün sesler susmuş, içimdeki o kavga sona ermiş
Ama bu sessizlik, yeni bir korkuymuş meğer,
Deliliğe değil, hissizliğe adım adım yaklaşıyormuşum.
Q
"Sahicilik" dediğim, kalbimde bir oyuk açmış,
Güvenimin bedeli olmuş o boşluk.
İnsanların bıraktığı okyanus kadar geniş bir boşluk.
"İnsanlıktan çıkmak" derken bunu mu kastetmiştim?
Artık ne acı duyabiliyorum, ne de sevinç.
Q
Ne elimi tutan var, ne de elimi tutacak bir el arıyorum.
Kendi ellerim, kendime yabancı, kendi yüzüm bana ayna tutmuyor.
Belki de en büyük delilik, hissizleşmekmiş meğer.
"Ben" dediğim şey, artık bir boşluktan ibaret.
Ne konuşan sesler var, ne de kavga eden taraflar.
Sadece bir hiçlik... Sonsuz bir hiçlik.
Şimdi ne yapacağım?
Bu hiçlikten nasıl çıkacağım?
Yoksa bu bir son mu?
Yoksa bu bir başlangıç mı?
Q
Sahi, kaç kişi var konuşan kafamda?
Kimler tartışıyor orada sabahtan akşama?
Ben hangisiyim bu kavga eden ve çelişen taraflar arasında?
Bu seslerden biri "ben" olmalı.
Hangisi "ben" bir bilsem, sahip çıkacağım ona.
Q
Belki kuvvetleneceğim ve yeneceğim diğerini.
Diğeri kim peki? O da mı "ben" yoksa?
İki tane mi "ben" var? İşte bu nokta korkutucu...
Belki de deli olan benim çünkü.
Delilik kendini yitirmekse, ben işte tam bu halde değil miyim?
Q
Kim olduklarını bilmediğim farklı yargıları benimsemiş sesler içimde kavgaya tutuşmuş.,
ben hangisiyim?
Kafamdaki bu karmaşayı çözemiyorum.
İnşallah yanlış bir alarmdır
Başka bir yanlış alarm.
Çıkmaz sokak.
Kuru kuyu.
Q
Kafamdaki o sesler,
İnşallah haklı çıkmazlar,
Yoksa yine delireceğim, çıldıracağım
Yine insanlıktan çıkacağım.
İşte o zaman,
Beraber çığlıklar atacağız.

Dönüşüm
Kafamda yeni bir ses, bir alarm çalıyor,
Bu hissizlik bir delilik değil, bir mola diyor.
Fırtına bitmiş, yorgun ruhum dinleniyor,
Bu sessizlik, birikmiş bir fırtınanın yası değil,
Yeni bir baharın habercisi.
Q
Kafamdaki sesler susmuş, çünkü artık bir liderleri var.
O lider, uzun zaman önce susturduğum bir ses,
Benim sesim.
Kaybolan benliğim, her bir hücremde uyanıyor,
O hiçlik doluyor, ama acı ve sevinçle değil,
Anlamla, varoluşla, kendimi bilmekle.
Q
İçimdeki o boşluğa şimdi ben kendimi koyuyorum.
Artık ne bir liman arıyorum, ne bir gemi.
Kendi limanım, kendi gemimim ben.
Hisler geri geliyor,
Ne bir acı hissediyorum, ne de bir sevinç,
Hepsini bir arada, tek bir duygu olarak hissediyorum:
Hayat.
Q
İnsanlıktan çıkmak değil, insanlığa yeniden dönmekmiş bu.
Yeniden doğmak, küllerinden.
Çığlıklar atıyorum ama bu sefer delilikten değil,
Yaşadığım için.
Var olduğum için.
Sessizlik bitti.
Kavga bitti.
Şimdi, ben varım.

Final
Bir zamanlar hiçlik olan o yer,
Şimdi benliğimin en köklü ağacı oldu.
Ne bir fırtına ne de hissizlik,
Artık beni yerimden edemez.
Finalde, ben kazandım.
Kazanan ben değilim aslında, kazanan hayat.
Ne deliyim ne de hissizim,
İnsanım,
Bütün çelişkilerimle,
Bütün zıtlıklarımla...
Ve bu,
En büyük zaferim oldu.