Bir evladın kendi ölümüne bıraktıkları

.
(On iki şehidimizin öldükten sonra ortaklaşa yazdıkları kendi şiiri)
(bazı duygular vardır ki, öldükten sonra bile
bir çocuğun rüyasında şarkı olarak yeniden doğar)
.
bir çocuğun unuttuğu top gibi
kendimi bir köşede terk ettim
bir sigara gibi söndüm kendi dudağım da
Karanlık geceyi susturup sabaha dönüştüren yalnızlıktım
bir çığlık kadar sessizdim
ve bir dua kadar yarım
bir annenin yorgun avuçlarında okşanırken
Bir babanın sessizliğinde çoğalan suskunluğuydum...
.
Şimdi ölmüş olsam bile ;
Muhtemelen bir kitap aralığında saç teli olarak yaşıyorum,
Bir eski tişörtün yakasında kalan kokuda varım hâlâ,
Bir fotoğrafın kenarına sarkan gölge de kalmış gülüşteyim.
Yaşarken bu kadar fark edilmedim belki,
Ama şimdi,
Adım anılmasa da boşluğum bir nefestir
Çünkü yokluk,bazen en kalın sestir...
.
Sevdiğim bir kız vardı
Saçları rüzgâr gibi
Ama ben öleceğimi ona hiç söyleyemedim,
Çünkü ölüm, sesli harflerle değil
Boğazda bir düğümle başlar…
.
Ben yaşasaydım belki kötü kararlar da verecektim
belki sevecektim, kırılacaktım
belki içip sızacaktım bir bankta gecenin ayazında
ama yaşayacaktım işte
kendi ellerimle bozacaktım o hayatı
ve sonra kendi ellerimle tamir edecektim
Oysa şimdi bir gece çiçeğinin açarken duyduğu sessizlikte gizliyim.
.
Ben gidince dünya yerinden oynadı mı?
gökyüzü bir çığlık attı mı? Usulca kendi içine
ve bir sevgili ansızın ağladı mı? Sokak lambalarının altında
bilmiyorum.
Bildiğim, bazı insanlar bir daha hiç gülmeyecek...
.
Şimdi buradayım
Bir çiçeğin açtığı yer de değil,
Toprağın altında kök olmuş bir gençliğin yok oluşuyum ben!
.
Ey adı bin kitapta geçen
Ama bir kere bile benim gözyaşımda görünmeyen
Yalnızlığın bıçak gibi kesen ucunda, ben vardım
Unutulmuş bir şehrin
En sessiz çığlığında
Ve içim de hâlâ kırmızı balonları kaçıran o küçük çocuktum ben...
.
Bir annem ağladı uzakta,
Bir sevgili bile bilmedi adımı
Delikanlıydım
Ve artık kimsenin yarını değildim.
.
Bir tişörtüm kaldı evde
Yıkanmıyor —
Çünkü kokum hâlâ içinde…
.
Annem…
Seni sevmek, ıssız bir mabedin kapısını öpmekti
Hiç açılmayacağını bilerek diz çökmekti
Şimdi affet beni
söz vermiştim ya
Sana bir ev alacaktım
Penceresi güle bakan
Ama olmadı.
.
Bu şehir büyükmüş bana...
.
.
Vedat DÜNDAR