Bir Elif Kadar Sessizlik

yıldızlar —
gözlerindeki karanlığın
parlayan bahanesi.

sana baktım,
göğe dönmüş bir aynadan kendimi gördüm.
ikisinin de anlamı yoktu,
inandım yine de:
bir giz varsa,
bizde başlamış olmalıydı.

rüzgâra tutundum,
zamanın kırık elinde asılı kaldım.
yıllar geçti,
hiçbir ses “gel” demedi.
“oldum” sandım,
oysa hâlâ bekleyen bir nefestim.

elif kadar yaklaştık birbirimize,
elif kadar uzaktık.
elif —
yukarıdan aşağıya düşen sessizlik.
iki ruhu birleştirmeye yetmedi,
ama aramızdaki yokluğu biçimlendirdi.

çünkü çalınmıştım,
ama kimse fark etmemişti.
bir şey benden alınmıştı,
adı sen değildin,
ama sende kaybolmuştu.

kabullendim —
çünkü başka çarem yoktu.
“ol” denilmişti,
ve oldum:
yarım, eksik, suskun bir “olmak.”

yıldızlar gözlerine benzemiyor artık,
ama hâlâ oradalar,
beni izliyorlar —
senin gibi,
hiç konuşmadan.