Delinin Akıl Hastanesinden Aşk Mektubu 2
Sevgilim,
Burada günler birbirine benziyor, ama ben her günün sabahında seni yeni baştan seviyorum. Pencereden süzülen gri ışık bile bana senin omzuna düşen saç tellerini hatırlatıyor. Hemşireler bana isimle hitap etmiyor artık, sadece “hasta” diyorlar. Oysa ben, adımı senin ağzından duymak için yanıp tutuşuyorum. Düşünsene, burada herkesin sesi yabancı, herkesin dokunuşu soğuk; ama senin ismini düşündüğüm an, içimden bir bahar yükseliyor.
Burada bazen saatlerce aynaya bakıyorum. Aynadaki yansımamı tanımıyorum artık. Gözlerimin altı mor, saçlarım karışmış, ellerim titriyor. Ama o titremede bile senin tenine dokunma arzusu gizli. Doktor soruyor: “Neden bu kadar takılıyorsun ona?” Ben gülüyorum. Çünkü o bilmiyor: Aşk, akıldan değil, kalpten yürüyen bir yangındır. Akıl söndürmek ister, kalp daha da alevlendirir. Benim deliliğim bu işte.
Geceleri uykusuzluk bir işkenceye dönüşüyor. Haplarla uyutmaya çalışıyorlar, ama ben direniyorum. Çünkü uykuda seni kaybetmekten korkuyorum. Gözlerim kapandığında senin yüzün beliriyor, dudakların kıpırdıyor, bana bir şeyler fısıldıyorsun. Ama ilacın ağır gölgesi geldiğinde o görüntü siliniyor. Ben de uykudan kaçıyorum, uyanık kalıp seni düşünmek istiyorum. Bu yüzden gözlerim kan çanağına dönmüş olsa da, ben seni daha net görüyorum.
Sevgilim, bazen koğuşun ortasında yürüyüp hayali konuşmalar yapıyorum. Diğer hastalar gülüyor, doktorlar not alıyor, “konuşma hezeyanı” yazıyorlar dosyama. Oysa ben yalnızca seninle konuşuyorum. Seninle tartışıyorum, seninle susuyorum, seninle yeniden doğuyorum. Bana deli dedikleri şey aslında budur: Senin yokluğunu varlık gibi yaşamam. Eğer bu delilikse, bırak beni hiç iyileştirmesinler.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta