Bir Daha Anma Adımı Şiiri - Hamit Atay

Bir Daha Anma Adımı

Bir daha anma adımı…
Söyleme kimseye,
Bir zamanlar sevdiğindi beni.
Unut, dudaklarında kaldıysa eğer—
Sil sessizce,
Sanki hiç geçmemişim gibi ömründen.

Adımı rüzgâra fısıldama,
Yankısı gelir kulağıma
Ve ben hâlâ bekliyor sanırım seni…
Oysa çoktan gömdüm içime
Gecikmiş bir vedayı.

Biliyor musun?
İnsan en çok,
Söyleyemedikleriyle büyüyor.
Ben sustum…
Çünkü aşk bazen haykırmak değil,
Arkasını dönüp gitmektir sessizce.

Sen ne zaman başını yastığa koysan,
Ben orada olmayacağım.
Ne bir anıda,
Ne bir şarkıda iz bırakacağım.

Gözlerini kaçır artık,
Geçmişin aynasından.
Bana dair ne varsa
Yak, yık, savur…
Ama bir daha
Anma adımı.

Ben o ismimi bıraktım bir sokak lambasının altında,
Bir gece,
Yağmurun içli olduğu bir vakitte…
Ve gittim.
Kimsesizliğin giyindiği gömlekle.

Sevdaya dair ne varsa
Eksiltti benden…
Bir adımı,
Bir bakışı,
Bir umudu…

Biliyor musun?
En son ne zaman kendim oldum, hatırlamıyorum.
Senin yanında hep eksiktim ben…
Hep “yarım”,
Hep “belki”.

Şimdi tamamlandım;
Yokluğunla,
Suskunluğunla,
Ve en çok da geç kalışlarınla.

Bir daha anma adımı…
Anarsan da
Bir yabancının ismi gibi geçsin içinden.
Bir sokaktan,
Bir şehirden,
Bir ömürden…
Hiç tanımamış gibi geç.

Çünkü ben
Adımı bile sana fazla buluyorum artık.
Bir dua gibi değil,
Bir lanet gibi anıyorsan eğer—
Hiç anma.

Şiir Hamit Atay