Bir Cumhuriyet Kadını Şiiri - Gül Kabaca ...

Ben Gül...
Adım çiçekten gelir ama köküm devrimdendir.
Toprağa yeri gelir zarafetle, yeri gelir kuvvetle tutunurum;
Çünkü ben Atatürk'ün aydınlığı ile yetişmiş,
Cumhuriyet kadınıyım.

Bir güneş gibi açılır içimde memleketin umudu,
Her adımımda hürriyetin ateşi yanar,
Ben yürüdükçe yollar genişler,
Rüzgar bile durup dinler sesimi,
Bu ses; bir kadının sesi değil,
Bir milletin yeniden doğuşudur.

Gözlerimin mavisine gökyüzü sığmaz,
Yüreğimin ateşine karanlık yaklaşamaz.
Ben güçlüyüm;
Çünkü fikirlerim Atamdan miras bana,
O fikirler ki senden yadigar,
Her nefesimde mutlak ileri taşırım.

Ben Gül...
Adım narin görünür belki ama
Benim içimde çelikten bir irade,
Cumhuriyetin kızıl ışığında parlayan
Bir kadın yüreği vardır.

Dünya bilsin;
Bir Gül açtığında yalnızca bir çiçek değil,
Bir devrim kokar.
Ben büyüdükçe ülkem büyür,
Ben dik durdukça, gök eğilir karşımda...

Ben Atatürk kadınıyım;
Omzumda tarih, içimde cesaret var,
Adımda geleceğin ışığı var.
Ve ben ant olsun
Her doğan gün seninle yürür,
Her adımımda Cumhuriyeti yürütürüm.