Bir Çocuğun Sessiz Çığlığı

Ey dostlar, size bu satırları yüreğimden yazıyorum.
Bakmayın sözlerimin kifayetsizliğine,
Bakmayın noktaya, virgüle...
Ben size yüreğimden geçenleri anlatıyorum,
Mazinin küllerinden doğan hatıraları fısıldıyorum.
Rüzgâra savrulmuş anılarımın peşinde,
Bir zaman tünelinden sesleniyorum size.

Küçük bir çocukken başladı benim yolculuğum,
Hatırlamadıklarımı saymıyorum bile.
Öyle anılar var ki yüreğimde mühürlü,
Ne zaman silinse gözümden, kalbimde yeniden büyür.
Geceleri yıldızlara bakıp hayal kuran,
Gündüzleri kalabalık içinde kaybolan...
Sessiz bir çocuktum ben,
Ama içimde volkanlar patlardı.

Bir köşede, kimse yokken sessizce ağlayan bir çocuktum ben.
Mahallede her olayda en önde olan,
Olmak istemese de hep en önde bulan...
O çocuk bendim işte!
Ufacık ellerim, masum yüzüm, çakır gözlerim...
Belli ki bu bile fazlaymış, ben bile bilemedim.
Gözlerimden geçen hüzün dalgalarını,
Kimse okumaya cesaret edemedi.
Çünkü onlar, kalbimin derinliklerinden bir yankıydı.
Çünkü onlar, gözlerimdeki sessiz fırtınayı görseler de sustular.
Bir yanda kaybolan umutlar,
Bir yanda bir çocuğun hayalleri...

Babasızdım, anam çalışır, ben okumaya çabalardım.
Mahallede bir yaramazlık olsa, en önde ben yakalanırdım.
Ha, yanlış anlamayın, gönüllü değildim, sadece kimsesizdim.
"Ne oldum, ne oluyor?" demeye kalmadan, bir başıma kalırdım.
Herkesin parmakları üzerimde, ben ise kimseye ait değildim,
Arkadaşsız, bir gölge gibi kaybolurdum.
Gün ışığına muhtaç bir filiz gibi,
Hep gölgelerin içinde büyüdüm.

Her şeyi bir şekilde atlattım, dostlarımı asla satmadım.
Bütün suçları üstüme alır, hani volkan gibi patlardım.
Hiç vazgeçmedim çocuk olmaktan, ama kimsesizlikten hep bir alevdim.
Yalnızlığı, aslında ben o masum ellerim boş kaldığında anladım.
İşte o ıssız köşede, avuçlarına damlayan gözyaşlarıyla titreyen çocuk bendim.
Zamanın kırık aynasında yansımamı arayan bir gölgeydim.
Ne sesimi duyan oldu, ne de elimi tutan...
Bir yandan kaybolan hayallerim,
Bir yandan geçen yılların yankısı...
Hayal edemediklerim, belki de gerçeklerim...

Geleceğe dair bir umut taşımadım,
Düşlerim şimdi bulutlar gibi kayboldu.
Sözlerim, belki bir gün unutulacak,
Ama o eski hayallerim, hep içimde kalacak.

Geçmişin zincirlerinden kurtuldum belki,
Ama içimdeki çocuk hala yaşamaya devam ediyor.
Geleceğe umutla bakmasam da,
Bir zamanlar kaybolan her şey, ruhumda yankılandı.

yazar : ilhan erzen
(SuS Ve DiNLe !)