Bir bulut üstü Şiiri - Samira Samiranins ...

BİR BULUTUN ÜSTÜNDE

Bir bulutun üstünde oturuyorum şimdi.
Ayaklarım sarkmış boşluğa,
ellerimde sihirli bir lamba
çocukken gömdüğüm dileklerle dolu.
Ne yıldızlar korkutuyor artık beni,
ne karanlık.
Çünkü büyümek,
gökyüzünde yalnızlığı öğrenmek demek bazen.

Bulut, bembeyaz değil.
İçinde gri yorgunluklar var.
Ama yine de taşıyor beni.
Çünkü ben,
kendi hayalimin yüküyüm artık.
Aşağıda bir köy var,
tozlu sokakları,
ıssız avluları
ve susan pencereleriyle.
Ben o köyü tanıyorum
orada büyüdüm.
Ya da orada hiç büyüyemedim.
Kim bilir?

Elimdeki lambaya baktım az önce.
Duman değil,
annemin sesi çıktı içinden.
“Üşüme” dedi.
Gözlerimi kapattım.
Yağmur başladı.

Köyün üstünde yağmurlar şimdi
ama sıradan değil bu damlalar:
Her biri bir anı.
Biri ilk düştüğüm yer,
biri son kez ağladığım gece,
biri de hiç sarılamadığım bir baba.
Her damla, toprağın hafızasını suluyor.
Ben yağmur oldum,
o köyün üstüne düştüm usulca.

Bir evin damında tıkırtım var,
bir ağacın yaprağında izim.
Oyun oynayan çocukların alnına düşüyorum,
“unutma” diyen bir iz gibi.
Ve kimse bilmiyor—
bu yağmurun içinde biri var:
Elinde lambasıyla,
gökyüzünde kaybolmuş bir çocuk.

Ben,
bir bulutun üstünde hâlâ dilek dileyen
ama artık kimseye anlatamayan biriyim.
Sustum.
Ama yağmur konuşuyor benim yerime.
Köyün üstünde…
susarak ağlıyorum.