Bir bardak su Şiiri - Samira Samiraninsiiri

Bir Bardak Suda Kopardım Tüm Fırtınaları”

Bir bardak suda kopardım
tüm fırtınaları.
Küçücük bir camın içinde
okyanuslar kabardı,
dalgalar kıyıya değil,
kalbime çarptı.

Elimdeki suyu taşırdıkça
zihnim taştı.
Bardağın küçüklüğüne inat
öfkem büyüdü,
endişem çoğaldı,
kendi içimde koca denizler kurdum.

Meğer insanı yoran,
dünyanın devasa tufanları değilmiş;
çoğu zaman bir damlanın
yarattığı çırpınışmış.

Bir bardak suda büyüttüm korkularımı,
bir damlada boğdum
tüm sabrımı.
Ne yelkenim vardı,
ne gemim;
ama kaptanı bendim,
ve deniz bana hep dar geldi.

Sonra bıraktım—
suyu, bardağı, fırtınayı.
Dalganın kendi halinde
sakinleşmesini izledim.
Bir sessizlik yayıldı içime;
anladım ki
en büyük denizler bile
bir damlada saklanabiliyor,
ve en derin huzur
bir yudum su gibi
basit şeylerde gizleniyor.

Artık bardak elimde değil,
fırtınalar da içimde değil.
Sadece dinginlik kaldı geriye,
ve kendime söylediğim şu söz:
“Bazen, koca hayatı değil,
küçük bir bardağı taşıyamamak
yorgun bırakıyor insanı.”