Bir/az Hüzün Şiiri - Arap Kurt

Yüze kadar say geçer dahi demezdi annem.
Espri yeteneği yoktu çünkü
Belki de zamanı yoktu.
En büyük esprisi ağlamaktı.
O kendi yaralarıyla uğraşırken bende yeni yaralar açılırdı.

Milyon kere milyon sayıyorum şimdi
Ne mümkün uyumak
Yorgun düşüyor bütün azalarım sabaha karşı
Yarenlik ediyor kan kırmızı çay
Geceleri bardağa düşüyor zifiri karanlık
Tıpkı benim gibi çabalıyor karanlığı yırtmak için ay.
Her şey olduğu gibi hafızamda gizli
Kazdıkca bir şeyler çıkıyor derinden
Kan ter içinde kalıyorum define avcısı gibi.
Yüreğim yufka ekmek kadar inçelmiş
Başımda kış
Gözlerime yağmursuz bulutlar oturmuş
Alnımdaki çizgiler büyük yıkımlar görmüş
Ruhum göçük altında kalmış sanki

Bundan sonra dedim kaç kez
Bundan sonra sözde kaldı
Yüzümdeki tebessüm
İçimdeki aynanın yalanıydı bundan sonra

Yaş olmuş altmış
Sonra dedim ki; altmış yıl daha yaşar mıyım
Bana kalan bu mirası kimseye bırakmayım.
Kendi kaderini yaşasın herkes
Yeter ki insanlık ölmesin
Ben bu kadarım neylersin
Üstü kalsın ey dünya müsade et kendimi alayım......vesselâm