Bir Ayrılık Öyküsü Şiiri - İbrahim Ünlü

Arkamdan
Çok ince bir isim sesi
Bu benim ismim!
İsmimi
En son söylediğin zaman
Rengi solmuş bir elveda kaldı geride
İnan!
Ve ardından
Tahammüllü bir süzüş
Ayrılık kucaklaşması sonra da
Ve…
Olgun bir elveda!
Gözlerine sinen nem
Ve az sonra düşecek yağmur
Ve kıskanç şimşeklerin
Sevda burcunda bekleyişi
Biliyorum
Abartılı bir acısı vardı
Gidişimin!

Elvedanın sesleri
Ufkun uzaklarına hücum ederken
İnce bir eflatun tonuyla burulmuş
Kederli bir bahar erguvanı vardı
Gözlerinin rengine sinmiş
Göz yaşlarım sonbahar kokuyordu
Adımlarım isteksiz ayrılığa yürüyordu…
Sen ve ben
“bizlik”ten boşanıyorduk

ayrılıyorduk