Bir Aşkın Selası Okundu Kalbimde

Bir aşkın selası okundu kalbimde,
Ne camiler bildi, ne minare duydu.
Sessizce sustum, içimde bir ölü,
Gömüldü dualarla, adı sensizlik oldu.

Kapat gözlerini şimdi,
Hatırla o ilk geceyi.
Yıldızlar birbirine âşık,
Biz gökyüzüne küsmüş iki yitik...

Bir yemin vardı dilimizde,
Aşk gibi suskun, ömür gibi derin.
Sen vardın ya,
Ben kendimi unutmuştum sevinçten.

Bir gülüşünle başladı bahar,
Bir vedanla dondu her mevsim.
Artık ne çiçek açar içimde,
Ne bir rüzgar okşar adını ezberleyen dağları.

Ben,
Bir mezar kazdım kalbime.
Baş ucunda sen varsın,
Ayak ucunda gururum gömülü.

Günah mıydı bu kadar sevmek seni?
Yoksa sevapların en büyüğü müydü?
Ne din affeder bizi şimdi,
Ne de kalbim... Seninle dolu o yitik kalbim.

Söylesene,
Bir ölü nasıl yürür hayatta?
Her gün nasıl yaşar seni mezarında?
Yüzümdeki her çizgi,
Ayrılığın kazmasıydı sanki.

Ben artık sana değil,
Senin bıraktığın boşluğa aşığım.
Ne zaman iç çeksem,
Sesin düşüyor içime selâ gibi...

Bir aşkın selası okundu kalbimde,
İmam sustu, cemaat bendim sadece.
Feryadım göğe çıkmadı,
Çünkü Allah bile biliyordu seni ne kadar sevdiğimi.

İnan bana,
Gözyaşlarım abdesttir artık.
Her anımda seni anıyorum,
Bir dua gibi, bir lanet gibi, bir şükür gibi...

Sana ait ne varsa bende,
Yanmıyor… Sönmüyor…
Ve ben hâlâ,
Her gece seni kefenliyorum rüyalarımda.

Mevsimler geçti,
Yıllar katlandı üstüme...
Ama aşkın o bildiğimiz aşk değil artık,
Bir yas gibi yürüdü ruhumun eşiğinde.

Bitti, dediler.
Aşk ölmez ki dedim!
Sadece
Bir kalpte toprağa verilir…

Ve işte,
Benim kalbimde bir selâ yankılandı.
Aşkın ardından değil,
Sana son defa: “El-Fatiha”...