Bin Yıllık Örtü Şiiri - Umut Can Yılmaz

Doluyor ruhuma koyu bir karanlık
Akıyor usul usul büyüyor zihnimdeki aralık
Yer kalmadı kendime bu beden mi daracık
Boğuluyorum, bulamadım tek nefeslik bir açık

Kimim ben ruhumun gelgitlerinde ıslanıp üşüyen
Bin yıllık örtüyüm sanki parmak uçlarımda beliren
Sarılıyorum kendime ısınmıyor kalbim neden
Haykırıyor ruhum, kaldık artık sen ve ben.

Söyle ruhum nasıl olur olmadan kalp denen
Atmadın kapısından bir adım bile
Dolandın başka benlerde kalmayana dek son çaren
Yeri göğe değdirsen, kaldık artık sen ve ben.

Beliriyor elimde bir hançer ışıltısı kendinden
Pişmanlıkmış adı istiyor bir yer zihnimden
Akıtıyor ruhuma koyu bir karanlık unutuyorum kimim ben
Bin yıllık örtüyüm üşüdüm, sarıldım karanlığa baktım ben.