Bin ve Gel Şiiri - Ceysu Çalışkaner

Çocukluğumun en derin, en hassas noktasın da bıraktığım hüzün yığınlarıyla gel bana..
Bildiğim masalları değil de, bilmediklerimi anlat mesela. Anlat ki yeniden yeşersin ruhumda taze kekikler..
Anlat ki uçurtmalar uçsun gökyüzün de..
Anlat ki inanabileyim bu dünyanın kırmızı bir balon olmadığı fikrine..
Hadi bin ve gel..

Yollarımız kesişsin bir dere kenarında,
Yüzünde yorgun bir hüzün..
Ellerinde kır papatyaları..
De ki " bu papatyalar senin sevdiğim,
Yorgun ve hasta yüzüne yakışacak başka bir çiçek bulamadım inan.."

Göz altı morluklarım ve ağzımın kenarında oluşan siyah lekeler gülsün sana..
Sen de onları ayrı ayrı sev.
Ayrı ayrı öp..
Ayrı ayrı bağrına bas..
Yaşamışsın de bu hayatın kederini acısını
Bir daha uğramasın bu kadar acı sıkıntı sana de..
Ne bileyim işte kandır beni
İnandır sevginin var oluş simgesine..

Kanarım ben, kanarım..
Hem de öyle bir kanarım ki..
Bir daha uyanmam bu uzun soluklu serüvenin ahmaklığına..