Bin bir Kere Şiiri - Ömer Faruk Gümüştekin

Ne anlatsam kendime diye düşünmek çok yordu beni gün ve gün,
Anlat ben dinlerim dedim kendi kendime,
Sen varsın ya vicdanımdan sana ne,
Ardı arası kesilmeyen bu ıstırabın sonunda ölüm var ya,
İşte vicdanım da parıldayacaktır gözlerimde,
Çünkü bu kokuşmuş dünyada kimsesiz bir çocuğa sarılmayı en büyük iyilik,
Sana kötü söz söylemeyi en büyük kötülük diye aklıma kazıdım,
Beni ben olarak bilmeden,
Dinlemeden,
Bakmadan, anlamadan, sormadan nasıl da gölgeledin beni,
Karanlıklar arasında 5 saat anlatmıştım oysa kendimi,
Kendime anlatmış olmalıymışım meğer,
Ürktüm kendimden küçücük bir yalan söylediğimi düşünmende,
Hadi biraz da sen söyle;
Kim kandırır kendini bu şekilde ,
Gerçeği bile bile ölümle kim göz göze gelebilir ?
Boğulabilir dipsiz denizlerde ?
Sen söyle biraz da,
Unutmak gerçekten iyileştirdi mi seni ?
Kendimi affetmem için bunca yıl kaç göz yaşına sığındım,
Boğazımı yırtarcasına kaç defa bağırdım dili olmayan dağlarda,
Kaç defa günümü zehirledim yutkunmadan bir bardak suyu,
Biraz da sen söyle,
Kimmiş vicdan yoksunu ?
Görmeyeceksin belki de şu yüreğimden dökülen kelimeleri,
Yazdıkça daha çok anlıyorum ve bu yüzden kendime yazıyorum,
Bunca kelimeyi tek bir kelimeye değişmeyeceğini iyi biliyorum çünkü,
Uzaklardayım mesafesiz ve zamansız,
Sanırım ölüyorum sonunda ,
Belki de budur beni en çok rahatlatan,
Kar zarar hesabı yapmak sana düşer,
Ben ölümle gülüşürüm
Onunla konuşur, onunla yeniden doğmanın tadını çıkartırım,
Rüyalarım safsatadan
Hayatım zaten koca bir kargaşadan ibaret,
Dön demek için çok geç belki de,
Karşına çıkmayacağım bir daha,
Vicdanım affeder beni de,
Belki de kavuşurum o dediğimle,
En güzel rüyalarda
Veya en güzel yarınlarda
Bir kere değil
Bin Bir kere...