Bilseydin Şiiri - Ümit Zeki Soyuduru

Sen bilseydin bendeki sana olan sevdayı,
Ömür boyu diz çöküp gözlerime bakardın.
Güneşi söndürürdün, bahşiş verirdin ayı,
Dünyayı sevgilerin selleriyle yıkardın.

Zümrüdü Ankaları Kaf dağında bulurdun,
Sevdalı gönüllere mihenk taşı olurdun,
Yunus’un dergâhında sevgiyle kavrulurdun,
Yüreğini aşkımın közleriyle yakardın.

Aşk-ı Lâhûtî ister Belkısça otururdun,
Süleyman’ın tahtına sevdalar götürürdün,
Aşkı inkâr edenin ömrünü bitirirdin,
Sevdiğinin uğruna sular gibi akardın.

Feryad-ı andelible kav gibi tutuşurdun,
Mahbub-u Hüdâ ile hav gibi yatışırdın,
Aşkımın harlarına lav gibi katışırdın,
Kalbimi tutuşturur şimşek gibi çakardın.

Söndüremez bağrımı sel olsa gözde nemin,
Sultanı sen olurdun, girsen gönül hanemin,
Gülistanı olurdun kavurduğun sinemin,
Beni benden alırdın, burcu burcu kokardın.

Şu Ümit’in gönlüne bir kerecik gelseydin,
Ölüm kadar zor ise bir kerecik ölseydin,
Ey sevgili, bir gönlü yıkmak nedir bilseydin,
Tereddütsüz beynine kurşunları sıkardın.

Ankara – 07.10.2009