Bilsem ki Şiiri - Ali Fikri Karadeniz

Bilsen kaç kez sana yazmak istedim
Ve kaç kez kaçmak istedim kendimden
Ne yazabildim sana, ne de unutabildim.
Hayatım boyunca hep seni sevdim
Şimdi; son kez
Bu çaresiz şiir’in baş ucunda diz çöktü kalemim..

Sen, benim vazgeçilmezimdin
Sen ki hayatımın anlamı
Nefes almamdaki amacım
Uğrunda idama gidebilecek kadar sana muhtacım
Gittin;
Gidişinde kırlangıcım öldü gökyüzünde
Ne kadar yıldız varsa yere yağdı
Gittin,
Gidişin dönülmez bir yola merhabaydı
Gittin,
Gelmedin ve gelmeyeceksin

Senin için kendimden vazgeçebilecekken ben
Sen… benden vazgeçtin
Vazgeçtin şefkatin saçlarını okşamasını
Ve sevginin gözlerine dolmasından.
Hani, umutlarımız vardı seninle
Ve hani hayallerimiz
Hep beklediğimiz şey kavuşmaktı ya
Oysa, mayısı yakalamışken vazgeçtin
Avuçlarımdan sökülüp alınan güle ait kökler
Ne kadar derin yaralar bırakıyor
Ve bunu kimse anlamıyor
Anam yüreğim kanıyor
Anlamıyorlar gülün kokusu olmadan nefes alamayacağımı
İçimde her gün biraz daha büyüyen isyanı
Ve öfkemi kimse anlamıyor
Neden kendimi kendimde arayıp
Kendimde kilitlendiğimi, düşüncelerimi
Ve neden sessizliğin koynunda kimsesizliğimi
Yok yok Anlamıyorlar….
Anlamayacaklarda aynaların yüzüme yerleştiğini
Çizgilerimde kaybolan düşlerimi
Ve darmadağınık saçlarıma yerleşen pişmanlık beyazlarını
Anlamayacaklar geçmişe gidip gidip gelen
Ve geleceğe kapılarını kapatan rüyalarımın esrarını
Aslında
Aslında bir sen biliyorsun, mor menekşelerin çölde açmayacağını
Ve bir sen biliyorsun, testiden akan suyun geriye dolmayacağını
İşte bu yüzden çaresizde olsa şiirlerim
El açıp yalvarmayacak sana
İşte bu yüzden beklemeyeceğim dönmeni
Ama bil ki;
Sonsuza kadar seveceğim seni