Bilselerdi Şiiri - İbrahim Tolga Özsoy

Ben bir sabır taşıyım sen dokunmayınca çat eden
Kıskanç yuvasıyım içi fokur fokur
Saplandığı yerde kırılmış bir bıçak ucu
Boydan boya yarmış bütün duruşumu
İçi doldurulmuş bir av hayvanı gibi
Seninle doldurulmuşum sonradan

Ben bir barınma eviyim terk edenler için
Terk edilene ağlama duvarı.
Umreye gelir yalnızlığa sığınanlar
Yalnızlık en kutsal dinidir ebediyetin
Ve peygamberi bir peygamber devesi.
Eşini yiyip leşini serer sadakatin

Bilselerdi göz yumarlar mıydı?
Gözlerin en büyük intikam ardına saklandığın
Baktığın zaman delip geçiyorsan eğer
Ben delik deşik bir hayalim henüz bulamadığın
Bugün gelemiyorsan yarın gel
Gelişin ki tek beklediğim

Ben bir huzur eviyim huzursuzlara
Adaletsizler için soğuk mahkeme duvarı
Karalamaya gelir cahilliğe inananlar
Suskunluk en gözde cariyesidir sevgisizin
Ve harem ağası hadım bir acıma
Gizli aşkını eliyle sunar saltanatın yatağına

Ben bir kabir taşıyım vazgeçen için
Pes etmeyene seksen sonrası bir ibret duvarı
Yıkmaya gelir özgürlüğü öte taraf sananlar
Özgürlük en hain katilidir efendisinin
Ve ne harem ağası ne de peygamber devesi
Hiç bilmemişlerdir anlamını ellerinin

Bilselerdi vazgeçerler miydi?
Ellerin en büyük hazine içine saklandığın
Baktığın zaman göremiyorsan eğer
Ben avuçlarında küçük bir göl eviyim hep aradığın
Gönlünü veremiyorsan ellerini ver
Ellerin ki en kıskandığım…

9 Ekim 2006 / İstanbul