Bilmeden Şiiri - Özlem Dönmez

Seni…
Sen bile bilmeden sevdim.
Bir gölgeden fazlasıydın bana,
Bir nefes aralığında saklıydı adın,
Ben susarken bile…
Gizleyemedim.
Sevda, dilime sığmadı.
Taştı gözlerimden,
Taştı ellerimden,
Taştı sessiz gecelerimden.
Söyledim.
Söylemez olaydım…
Bir tebessümünü, bir ihtimal sandım.
Kalbini gördüm sandım,
Gözlerinin ardında.
Yanılmışım.
Sen de sevdin sandım.
Sandım ki aynı yangında yürüyoruz.
Meğer ben yanmışım…
Sen sadece geçmişsin içimden.

Güvendim.
Yıkılmaz dedim sana — çünkü sevmiştim.
Ama bilemedim.
Beni hiç sevmediğini…
Öyle derin, öyle sessiz
Öğrendim ki…
Şimdi, bir tek ben biliyorum
Nasıl sevildiğini — sen bilmeden.
İçimde bir yer hâlâ seni bekliyor, anlamsızca.
Bir çocuk gibi,
Yanına sığınacak bir sevgi arar gibi,
Saf… kırık… ve inatla.
Kırıldıkça çoğalıyorum.
Susuyorum.
Ama sessizliğimde sen varsın hâlâ.
Yokluğun, varlığından daha kalabalık şimdi.
Sesin, suskunlukta anlam buluyor.
Gülüşün… içimde kımıldamayan bir hatıra.
Ve ben…
Sevmeye devam ediyorum seni —
Senin bilmediğin yerlerde