Biliyorsun Şiiri - Özgen Öz

Geceydi. Deniz, koyu lacivertin içinde usul usul soluklanıyordu; ay, suya düşen incecik bir gümüş çizgi bırakmıştı. Kadın ayağının ucuna kadar ıslanmış kumda duruyor, rüzgarın saçlarını savurmasına izin veriyordu. İçinde hâlâ aynı eski yorgunluk vardı; biraz sarhoş, biraz kendi kendine konuşan bir ruh hâli… Ama o an, hepsi bir anlam kazanmış gibiydi. Cebinde bir şarkının melodisi çalıyordu; berduş bir ıslık gibi dudaklarından taşan, denizin ritmiyle karışan bir melodi. Her notada sen vardı; her rüzgar esişinde, her dalga kıyıya vurduğunda. Bırakmak istese de, bırakamıyordu; terk etmek mümkün değildi, ne kendini ne de yüreğini. Yıldızlar onların sahnesi gibiydi o gece. Adam gözlerini kapattı ve varlığını hissederek durdu. İçindeki sessizlik, yokluğun ağırlığı ve sevdanın sıcaklığı bir araya gelmiş, onu o anın içine hapsetmişti. O an, geçmişle gelecek, umutla hüzün, sevgiyle özlem arasında bir köprü kurulmuştu. Ve Kadın, sessizce kabul etti: Bu duygular, bu sen, bu an… Hepsi onun hikayesiydi. Kimseye anlatmak zorunda değildi. Denizle, yıldızlarla ve kendi yüreğiyle paylaşacağı, yalnızca kendi iç dünyasının kutsal sahnesiydi.