Bilin İstedim Şiiri - İbrahim Başar

Bazen başka bir bedende uyanıyorum
Mesela gölgede kalan bir çocuğum
Sokaklarda çöpleri karıştırıyorum
Umut arıyorum bayat lokmalardan

Bir sevgi yeli esiyor, bana değmiyor
Ayaz vurdu mu bir kere içim donuyor
Hiç soran olmadı “ne isterdin?” diye
Oyuncak beklerken oyuncak oldum ya

Ve anladım… bu hayat benim neyime
Çocukluk hiç yakışmadı ellerime
Kırılan düşlerim fersiz gözlerimde
Bir kere olsun… bilin istedim

Bir kadındım bir sabah, ya da öyle sandım
Adımı bilmeden tacize uğradım
Hayata zor bela tutunmaya çalıştım
Sevgi dedikleri ya zulümdü ya da ölüm

Hayalim ve gerçekler çatışıp durdu
Cellatlar kapımda, yüreğime dayandı
Nefes almak bile uzak, neredeyse yasaktı
Düşündüm taşındım, sevda neyime

Ve anladım… sevgi bile haram bana
Çaresizliğe zincirlenmiş bir kadına
Sığdırmadılar şu fani dünyaya
Bir kere olsun… bilin istedim

Sade bir vatandaş oldum, sokağa çıktım
Suskun ama umut dolu yolda yürüdüm
Bir ağacın dibinde hayaller kurdum
Özgürlüğü düşündüm… tutuklandım

Terazi eğilmiş, kefeler dengesiz
Konuşmak yasaktı çığlıklar medetsiz
Ekmekle savaşım gömüldü sebepsiz
Sustum, içimde kocaman bir isyan

Ve anladım… özgürlük benim neyime
Dövülen hayaller, suskun bir çığlık
Tutuklu fikrimle yaşarken içimde
Bir kere olsun… bilin istedim

Çocuk oldum… kadın oldum… halk oldum
Hepsinde hoyratça kayboldum…
Bir kere bile "sen kimsin?" diyen olmadı
Bir kere olsun… bilin istedim