Bilesin Şiiri - Mustafa Soylu

Güvenme dağlara, şöyle bakınca;
Yollar üzerinden aşar bilesin.

Dağlardan ovaya seller akınca;
Dereler bendlerden taşar bilesin.

Dertler yumak olup yürek yakınca;
Göz yaşları durmaz coşar bilesin.

İnsan ümidini bir bırakınca;
Sanki ölü gibi yaşar bilesin.

Seven sevdiğinin daim peşini;
Bırakmamak için koşar bilesin.

Çiğ süt emmiş adam, güzel eşini;
En zayıf anında boşar bilesin.

Bulutlar örtünce gök güneşini;
Kurtlar bayram edip coşar bilesin.

Karga bile gömer kendi leşini;
İnsanoğlu bakıp şaşar bilesin.

Görmese, bilmese bekleyişini;
Aşık ümidiyle yaşar bilesin.

Soylu’nun yürekten inleyişini;
Dostlar öğrenirse şaşar bilesin.