Bilemedik Şiiri - Ahmet Suyadal

Bilemedik bir bahar sabahı böyle üşüyeceğimizi
İşimizi ısıtan hayallerimiz vardı bizim oysa
Nerede kaldı rüzgâr tadında esip geçmelerimiz
Denizlerin mavisiydik biz dağların seheri
Çoğu zaman umut olmuştuk kanadı kırık kuşlara
Şairlere beste olmuştu dudağımızdaki kelimeler
Bir dolunay gecesi yıldızlara söveceğimizi bilemedik
Fark etmezdi sen veya ben biz tek yürektik
Tek tabancada tek mermide vurulduk kaybettik
Nerden bilebilirdik ki yolun sonuna geldiğimizi
Hatırlayamıyoruz belki de o güzel mutlu günleri
Sanki bir bıçak gibi kesildi içimizdeki hatıralar
Çatlayan dudaklarımızda bir çizgi şimdi yalnızlık
Ne zaman ıslatsak dudaklarımızı kanıyor gözyaşımızla
İki dudak arası sıkışıp kalacağımızı bilemedik
Düşen son yapraklarda aradık hep mutluluğu
Düşen son yapraklarda kaybolup gideceğimizi bilemedik
Düşerken tutunacağımız telgraf telleri de yok artık
Postacı mektupta getirmiyor uzun zamandır
Gözyaşlarımızla ıslatacağımız mektubumuzda yok
Göçmen kuşlar getirirdi haberini göç zamanı
Bu aralar kuşlarda geçmez oldu buralardan
Bilemedik ne yazık gidenlerin geri gelmediğini
Sigara dumanında aradık kırılmış kalplerimizi
Volta atarken kaybettik umutlarımızı düşlerimizi
Bir çocuk nidasında gülüşlerimiz vardı bizim oysa
Kaldırıp attık şimdi tozlu raflara sevinçlerimizi
Yıllar sonra bir bahar sabahı üşüyeceğimizi bilemedik

Ahmet suyadal