Bile/bile Şiiri - Ali Gençay

korkuyorum/korkmuyor musun
gecenin karanlığında
biri çıksa ansızın
alacak sana verdiğim kelimeleri
yada kesecek
ışığı yakıp
tüm tılsımı diye
söz geçmiyor kalbime
acayip bir endişe
güm/güm /güm
ne var Allah aşkına
seni her vuruşunda
ben öldüm mü
seviyorum diye, diye
ne bu telaş katma velveleye

oysa bir kat daha seviyorum
karda yuvarlanan topaklar gibi
her an çığ oluyor içim
sen oluyorsun
zaman ilerledikçe
ve gece tüm,
tüm siyahıyla
üzerime yürüdükçe
ben biraz daha üşüyorum artık
sensizlik zemheriyse
saçlarıma düşen kırçlar
bahara uyanacak bir mevsimin
bana sabret demeleri mi
kalbim yerinden fırlayacak
heyecanlandım bak işte
güm/güm/güm
seni her fısıldadığımda
aha da
azalıyor ömrüm

sana aşığım ya
titrek ellerim var
sesimde çatallaşma
uzun süre bekledim
seni seviyorum
demek için
belki bir kaç mevsimdi uzaklığın
belki de iki adım ötemde
unutmadığım sesin var
rüzgarın sesinde
ağaçlar çiçek açacak saçına ellediğimde
ve incecik parmakların gibi
yeni ışkınlar salacak kiraz ağaçları
üşüyorum güneşimi verin dediğinde
kalbim ellerinde
kulağına götür
dilim katılaştı suskunlukta
ama duyarsın
kulağındaki sesimi
seni çok seviyorum

parmak uçlarıma iniyor
özleminin acısı
dokunamıyorum hiçbir şeye
yazmak istiyorum
tutamıyorum kalemi
seslensem avazım çıkacak
uyanacak dünya
üzerime yürüyecek
bağırttırma beni
duy işte
seni seviyorum

inanmadım ben kimseye
aşkı yalan saydılar
duymadım kimseden
kulağımda şarkılar
uyumadın biliyorum
kulağın kapıda
bak pencerenden
anahtarı olmayan bir kapının önündeyim
sen aç ben içeri gireyim
sen okşa
ben üşümeyeyim
sen gül bende güleyim
hem bak
dudaklarımı okumaktan vazgeç
sessizliğini sevmiyorum
sevmiyorum uzaklığı
sevmiyorum işte
oysa uzakta bile
çok seviyorum seni
eriyorum
bile/bile
biliyorum/biliyor musun