Bıktım ben Şiiri - Şenol Şener

Her yıl aynı çile aynı ızdırap
Hasretin yükünden gönlümüz harap
Bu derdime çare isterim yarap
Gözlerden yaş olup yine aktım ben
Tükenmeyen vedalardan bıktım ben

Gelişleri beni sevince boğar
Yuvamıza güneş yeniden doğar
Ayrılık vaktinde başa kar yağar
Mevsimler içinde kışa çıktım ben
Tükenmeyen vedalardan bıktım ben

Sönmeyen bir ateş yakar içimi
Böyle şekillenmiş hayat biçimi
Neye yarar yolsam siyah saçımı
Gidenin ardından son kez baktım ben
Tükenmeyen vedalardan bıktım ben

Rabbime her zaman şükür ederim
Daha beterinden korusun derim
Anladım gurbetlik benim kaderim
Çaresiz başımı öne yıktım ben
Tükenmeyen vedalardan bıktım ben

Eylül ayı gelir dolar gözlerim
Şiir olur akar acı sözlerim
Sessiz kalır evim, tutmaz dizlerim
Gidene can dedim, canı sıktım ben
Tükenmeyen vedalardan bıktım ben

Şenol der söyleyin nedir bu halim
Gurbette soluyor benim tek gülüm
Özlemi anlatır daim bak dilim
Artık bütün gemileri yaktım ben
Tükenmeyen vedalardan bıktım ben