Biçare Şiiri - Yahya Cumhur Tapcı

BİÇARE

Bir sabah uyandım derin uykularımdan.
Bir bilinmez yerde,
Bir bilinmez haldeyim.
Nerdeyim?
Ben, ben miyim?

Sanki yeni bir rüyadan uyanmışım;
Yorgun, bitkin ve çaresiz…
Sahi, ben ben miyim?

Bir ayna arıyorum çevremde,
Kendime bakacak…
Aynasız bakıyorum kendime,
Kendi kendimeyim…
Kendi içimde, kendimi görüyorum.
Ama ben, ben değilim!

Geçmişe dair ne varsa yalan…!
Ben sandığım bedenim yalan.
Dünya yalan,
Hayat yalan…
Yalan dünyadan uyandım.

Bir burukluk var gönlümde,
Hüzün ruhumu kuşatmış…
Nerdeyim, ben kimim…?

Ellerimle yokluyorum üzerimi başımı…
Ne dokunabiliyorum kendime
Ne de fark edebiliyorum.
Neye benziyorum, neyim?
Hangi dünyada,
Hangi senedeyim?
Bir bilinmez muamma…

Varlıktan yokluğa mıydı yolculuğum,
Yoksa yokluktan varlığa mı…?
Kafam karmakarışık,
Hüzün korkuya bırakıyor yavaş yavaş yerini
Korkularım çoğalıyor.
Kaçamıyorum.

Bilinmezlikler içinde, bir bilinmez haldeyim…
Kendi kendime,
Çaresiz, halsiz ve kederdeyim…
…
Alıp başımı gitmek istiyorum…
Gidemiyorum.
Kendi dünyamda, kendimce dolaşıp duruyorum…
Bunca yol ve yolculuktan sonra bakıyorum;
Bir arpa boyu yol alamamışım.
Şaşırıyorum;
Düşünüyorum…

Terler içindeyim…
Sırılsıklam olmuşum.
Deryalar içinde boğulmuşum…
Çırpınıyorum, kulaç atıyorum…
Su yüzünde tutmaya çalışıyorum kendimi;
Kolum kanadım kırık…
Kolsuz kanatsız biçare,
Kendi benliğimde benliğimi
Deryalara bırakıyorum…
Anlıyorum ki bu çaba, bu gayret benden değil…
Teslim oluyorum…!

Uyanıyorum derin uykulardan;
Sırılsıklam bedenim…
Ben, benlik dünyam içinde
Kendimle boğuşuyorum…
Yatağım, yorganım, yastığım ıslak…
Görüyorum ki bir kara toprak.
İnsanlığım ile ben bugün burada
Ürkek ve korkak,
Biçare olduğumu anlıyorum.

Ünye, 06.03.2013