Beyitler Şiiri - Ömer Ekinci Micingirt

Vaktin bir nefes boyu; tövbe kurak kalbe su,
Tövbe istiğfar farzdır, tövbe kulluk tapusu.

İster tevekkül et, ister niçin de;
Her felaket bir ders taşır içinde.

Her ulema hakikati vazetmez;
Sükût sevmez hak demeyi hazzetmez.

Dört kelime; alt mısra da söz tamam,
Sonsuzluğu sizin için satamam.

Silsile bozuldu karıştı ağıl,
Eşekler küheylan rolünde oğul.

Şu gurbet rüzgârı vurdu sinemi;
Gün gün yaram azdı tabip neylesin.

Dünyalık ne varsa kendine hak bildi;
Çok şeyi oldukça her şeyi yok oldu.

Dilin ne der sen nerede nerde tin,
Şu ümmetin namusudur Filistin.

Statü namına cehdi sebatı,
Alkıştan ibaret müktesebati.

Rüyadan uyanış vakti bu âlem,
Tek ciddi hakikat ölüm vesselam.

Huzur-u kalp ile yolculuğa var
Dünyanın vefası bir kefen kadar

Mevt sözcüğü sarsıcı ve vecizdir,
Kelimeler çok şeylerde acizdir.

İmhâl nedir akletmez misin hâlâ,
Nereye kadar, ey yönsüz budala.

Unutma her Gazzeli iman içinde emân;
Haniye kadar cesur Sinvar kadar kahraman.

Siyonizm'e parya kınayan ağız,
Ne zaman uykudan uyanacağız.

Her insan yüzükoyun gassale yaya gelmez,
Ölüm haktır ve ciddi, mizân şakaya gelmez.

Ötesini bırak hakikati tut,
Ne çok desiseler dört bir yan tağut.

Zaman gerçeği taşıyan tahsildar,
Diller sussa da hakikat fısıldar.

Yokluğun üşütüp sardıkça hüzün,
Şefkatin sarıyor okşuyor yüzün.

İslâm davasının neresinde sen;
Sen neredesin nerede Yemen.

Ölüm yâre sefer sabreden erdir,
“Allah sabredenlerle beraberdir.”

Oku aklet düşün kisveye kanma,
Her sakal koyanı evliya sanma.

Dâvâ diyorsun yâ, elinde yâsin,
Yâsin riyâ sevmez korkmuyor musun!

Vefasız ve kafasız, duygu yok şefkat meyyit;
Hüznümü tepeleyip; boş ver diyor hissiz it.

Benim Kâbem taştan nezâfet deyin,
Saraylara inat sade yaşayın.

Rahmet hazinesi aşkın fethidir
Anneler Allah’ın emanetidir.

Anne sensizlik zor isyan yok hâşâ,
"Şu dar-ı dünyada" düştüm ataşa.

Riyâ kizb fücur kin tuzak sen busun;
Ölmeyecek gibi davranıyorsun.

Seyyiatı gayya, istidadı kin,
Kardeşi kardeşe düşman edenin.

Erdem tahrip hükmü ve yalak alık,
Artık pek muteber şu yalakalık.

Vefa meziyettir dün de yarın da;
Satılmaz işporta tezgâhlarında.

Ümmet fırka fırka, zulüm el ele;
Gazze benim diyor ite bak hele!

Zulme rıza susmak, yutkunduk yuttuk;
Doğu Türkistan’ı çoktan unuttuk!

İnançta tavizkâr hû rafeler;
Streç giydirilmiş hurafeler.

Münafıklık ekip; nifak derdiler,
Hızır sandık hınzırdan beterdiler.

Yalan tahribattır, hasta kalpte haz,
Allah'tan korkmayan kuldan utanmaz.

Namaz yoksa iman sakat ve azdır;
Varlığımın vesikası namazdır.

Kalemler sihirbaz idrak dağıldı,
Ehl-i Firavun'lar epey çoğaldı.

İnsan o ki dosdoğru ve net olâ
İnsi aldatanlara lânet olâ.

Ne ölümden ibret ne yaşamdan tat;
Nedendir ey mevta gel de sen anlat.

İdrak yok b/eşiğinde, iyi-kötü el ele,
Vicdanlar yorgun düştü, adam ara rast gele.

Kalbin kelepçeli zifiri isin;
Sen suskunlukların birçok şeyisin.

Kelemim süvari mısralar sancak,
Hakkı kuşananlar anlarlar ancak.

O’nu düşün tefekkür et seyre yat;
Seyr ehline tercümandır kâinat.

Kalp ehlinin mefkûresi hayâdır,
Hayâ yoksa; ibretlik hikâyedir.

Edebe mugayir semiren câhil,
Dayağa muhtaçtır vaaza değil.

Bağrı yanık yüz görünce bana hak
Hüzünlerin doruğunda yaşamak

İmanometreyi icad edenler;
İrşad ve tebliğde iblisten beter

Kalbin kime karşı merdanlık etti,
Hangi putun seni gerdanlık etti.

Gül kokan hüzün taşı; aklet hisset ağla yan,
Kalbini “ben” mahvetti, haberin yok mânâdan.

Kemâlât ölmez ve takva yanmaz,
Terbiye gören kalpler aldanmaz.