Beyaz Peçeli… Şiiri - Z. Naz Ergun

Yalın adımların okyanusunda beyaz peçeli bir kaptanım şimdi… Gözlerim volkanik dağ, buzulları eriten… Ellerim sana yar değil âleme yaren Etek uçlarımda yeşilin kokusu Özlemiyor da değilim aslın da. Ama özlemek bile hafif kalır kamçılarının yanında. Gün doğarken arala pencereni ey dünya Doğudan geleceğim adımlarım toprağına özlemle bakacak yarısı kan ağlarken yüreğimin Ve her bakışımda bir alev fırlatacak gözlerim bu kez kahkahalarım çığlık atarken Yüreğimin döktüğü gözyaşlarını asla bilmeyeceksin. Dağlarından gelincikler yaban tayları bi parçada yeşil alacağım… Sürgüne devam… Yıllar sürecek belki ve ben yine Bir gün doğumu batıdan geleceğim bu kez… Güneşi ardımda bırakacağım Fırtına olacak okyanusumda Gökler kim bilir neye ağlıyor diyeceğim Yalın adımların okyanusu çıldıracak Buzulların isyanını dinleyeceğim Ve yine sürgüne devam… Bir adaya bıraktım pembeyi, moru, bağladım gözlerimi Adımlarım ipek kumsalını okşarken aklımda kalan tek şey buydu Ada ipekli gömlek giymişti sanki… Yalın adımların okyanusunda beyaz peçeli bir kaptanım artık Sürgün yüreklerin lideri de ölümlü Onca kahkahadan sonra ne sen alırsın beni toprağına Ne de ben ayak basarım kamçılarının izi hala sırtımdayken Ölüyorum ey dünya Yolladığın sürgünde kapanıyor yanardağ gözlerim Yalın adımların okyanusunda vücudumu aleve verip buzullara bırakıyorlar Ölüm acısı hafif kalır sürgüne yolladığın yaşamın yanında… Artık aralama pencereni Ne güneş ardımda Ne de gündoğumu kahkahaları…