Beyaz Kızım Şiiri - Mehmet Kırık

Deli bozuk yaşlarımda
Sevdim seni
Öyle uzaktan
Mayın gibi dolaştığım yıllarda

Gerçek yüzünü gördüğümde dünyanın
Binbir yüzüne vardığımda
Yıldırımlar çaktığında beynimde
27 yaşımda

Herkes kötüydü sonra
Herkes yabancı gözümde
Dilleriyle ruhları
Aynı değildi diye

O kargaşamın içinden çıkıpta
Yetişemedim sana
Sonra yetişipte
Söyleyemedim kıpırtımı

Hep bir adım arkandaydım aslında
Bir gün arkanı döndün
Kalakaldım öyle sonra
kaçtım gittim ordan bilemedim

O son görüşümdü zannederim seni
Seni aradım sonra yıllarca
O eski mahallelerde
Dar sokaklarda

Soba dumanlarıyla yemek kokularının
Hatta insan sohbetlerinin
Birbirine karıştığı
O dar sokaklarda

Akşam ezanı yatsı ezanı gece yarısı
Sonbahar yaz ilkbahar kış
Ben hep orda
O ilk günkü heyecanla

Belki yine geçersin diye
Belki bir köşeden çıkarsın diye
Bu evlerden birinde sen varsın diye
Ben hep oradaydım

Her zaman geçtiğin güzergahı
Her zaman geçtigin saatlerde geçerdim
Fazlasınıda gezdim göremedim
Çok sevdim bil istedim

Bir köşeden çıkarsın belki diye bekledim
Sonra deprem aldı götürdü hepsini
Sen kaldın aklımın bir ucunda
Adını bile bilmiyorum aslında

Bir resmin bile yok
Belki öldün belki kaldın
Beyaz kızım
Bil istedim

Şimdi söylüyorum sevdim işte seni
Tanımadan sesini dahi duymadan
Yaşıyorsan bil istedim öyle uzaktan
Sana o uzaktan bakan bendim