Beyaz Anlar Şiiri - Ahmet Hani

Kar düşerken
köyün sessizliğine…
Bembeyaz, yumuşak, nazikçe
Çatılara örtülüyor
Topraktan yükselen bir nefes gibi.

Dağın eteğinde
Kızakla kayıyoruz,
Soğuk ellerimiz kahkahalarımızla ısınıyor;
Kahkahalarımız hayat dolu,
Ve dağ, beyaz bedeniyle
Bulutlara dayanıyor.

Çocukların sesi
Gökyüzüne yükseliyor;
O kadar yüksek, o kadar neşeli ki
Gökyüzü bile içten parlıyor.

Ve ben,
Keder olmadan,
Köyün karları arasında duruyorum.

Keşke dünya
Bir an durabilse…
Keşke çocukluğum
Yeniden nefes alabilse.