Beş Kere Ben Şiiri - Nahit Can Aydın

I
Bilirmisin?
Gidişini,
en çok uç-uç böcekleri anladı...
Önce avuçlarım, sonra parmak uçlarım kaybetti seni...
Talan mevsiminin rüzgârlarını saçlarında elerken;
Bu kadar çabuk öldürmezdim kelebekleri,
Affederdi beni koparmadığım çiçekler,
Menekşeler, sen kokmazdı baharın rahminde,
Yalnızlık çığırtkanları kulaklarıma hapsedilir miydi?
Bilseydim...

II
Bir sürü gidendir aslında hayat...
Bir sırtla göz göze geliştir..
Yada bir yerden başka bir yere tayin talebidir,
Çoğu zaman beklenmez cevabı...
Bilinçsiz “deja vu”, dur bu...
Birkaç kez geçtiğin,
Ama aşina olmadığın bir adres gibi olur ya bazen,
İşte öyle bir unutkanlıktır bu...

III
Sana(ki bu benim) kalanlarsa
aceleci bir kaç satır
ve birkaç ağlayıştır...
her yeni gün yalnız, yalnızlığını çoğaltır,
hüznün; yaza, güneşe, asfaltlara,
zift gibi yapışır...

IV
İşte gün bugün
ve ortasındayım ama sen kimsin?
Akşam kapımda, ve birkaç boz martıyla,
çekiyoruz kafaları, deniz kokusuyla…
Martılar üşengeç,
Ben üşengeç,

V
Ve aklımı okur, kalemim…
Kimi görsem; kim olurum?
Öylece bir kahverenginin,
Hikayesini oynuyor gölgeler tiyatrosu,
Seyircilerden,kime baksam eflatun bir kırıklıktır ki
Duymuşluğum…
Var mıydı seni?