Tozlu sokaklarda,
unutulmuş duvarların ardında,
her nefes bir yaralı türkü,
dilin kıyısında çözülmemiş düğüm.
Anlatsam, suskunluğun gölgesi düşer üstüme,
taşlardan örülü bu kentte,
sessizliğin zinciri ağır ağır sarar bedenimi.
Gözlerimde saklı eski isyan,
bir çocuğun kırık aynasında kırılır.
Ama bir sabah,
toprak uyanmadan önce,
çatlaklardan fışkıran çiçek,
direncin ölümsüz narası.
Bahar solsa da gözlerimizde,
umut solmaz,
kırık kalplerin tam ortasında,
sessiz bir devrim gibi.
Yırtık cebinde bir annenin,
sözcük değil, yürek saklı;
beş harflik bir mucize:
“Huzur.”
Sessizliğin ötesinde,
suskunluğun derinliğinde,
güneş yeniden doğacak,
bizimle, kırık şehirle,
umutla.
Hatice Güzen
Kayıt Tarihi : 25.5.2025 20:17:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
“Kırık” kelimesinin tekrarı, şiirimin omurgası olsun istedim ve böylece bir metafora dönüştü: Bir ayna gibi hayatı yansıtan, ama parçalanmış bir yansıma. Bir kalp gibi duyguları taşıyan, ama onarılmamış bir geçmiş. Bir şehir gibi içinde yaşadığımız, ama dağılmış bir gerçeklik. Bu kırıklık, şiir dilimde sadece acıyı değil; direnci, varoluşu ve umudu da taşıyor. Özellikle "sessiz bir devrim gibi" dizesiyle birleşince, o kırık imgeler bütünlüğe hizmet ediyor. Her şey kırık, ama hâlâ bir şey filizleniyor; huzura dair inancımız solmuyor.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!