Beş Adım Şiiri - Gencay Coşkun

1.Adım
Çocukluğumun odalarını yıktılar
Kapısına da duvar ördüler
Her ışığı bilinçsiz yaktığımda
Kapıyı tekrar açacağımı
Tek huzurlu yatağımı bulup
Uyuyacağımı sanırken
Geçmişim ayak izleri yol olmuş
Gelen geçenin kirli izlerinle eziliyordu

2. Adım
Uzakta olmayan
Sadece anılarımda çocukluğum odaları vardı
Fındık farelerinin sıçrayıp
Aklımı aldığı zamanlarda
Korkudan onları izlerken
Çok şirin yaratıklar olduğunu öğrenmiştim
Damlarımız akardı
Elde leğenler
Bir başka uyunurdu
Yarım yamalak damla sesli
Özel bir senfoni çalınırdı
Gel de uyu uyabilirsen
Garipte olsa
Soğukta olsa
Mutlak bir huzur vardı odalarımda

3. Adım
Uzaktan baktığımda
Altmış mumluk ampulün
Salına salına yaydığı ışığı göremeyecektim
Çam ağacını o zamanlar çolaklaşmamış
Sağ kolu olacaktı pencere akislerinde
Sabahın ışıkları
Odalarıma pencerelerinden
İçlerimizi ısıtarak
Dikenli girecekti

4.Adım
Küçük alçak bodrumları vardı odalarımın
Korkudan girememiştim
Aslına bakacak olursam
Bir daha o bodrumlara hiç giremeyecektim
Ayaklarım beton griliklerinin
Soğuk acıtan yerlerine alışamamıştı
Tahtakurulu olsa bile
Tahtadan döşemelerimi özlerdim.
Camlarından
Sokakları
Komşuları
Kuşları
Ağaçları
Kedileri izlediğim yerler
Bir daha asla gelmeyecekti ama
Beynimden de bunlar aslada silinmeyecekti

5.Adım
Yıkılan odalarımda
Benden çokça parçalarımda oldu
Yıkılmayıp bulunsa zamanlıkta
İlkel insanlar neler yazardı dedirtecek türden
Duvarlarına yazdığım şiirlerim vardı
Sıvası çatlak kapatma alçı taşması
Boyaları alacalı bulacalı
Dağınık mı dağınık
Benim mi ölümlük benim odalarımdı
Sonsuz anılarım oldu

Son Adım
Ölene kadar
Öldükten sonra tek adım

Yıkanları da seyredenleri de biliyorum
Vaktin zamanında odalarımda
Elimi eteğimi
Taze pisliğe basılmış
Ayakkabı tabanlarımı
Öptürmek için
Yaratıksıları bekliyorum.