Beria Şiiri - Behçet Gülenay

ben ateşli aşkları sevdim
ben aşkın kurtuluşu için ateşi,
ateşe odun taşıyanları sevdim.
ve ben,
hamallığını yaptım tüm kötülüklerin
bu gün bu ateşte yansınlar diye
…

oy benim hazan bakışlım
ormansız dağların ceylanı
gülüşünde şarkılar berranî
kör bıçaklar iniyor sırtına
öksürük nöbetlerinde
çağın kavgası yastığında cehennem

gözlerinde
bir kürt gelininin uykudan uyanışı var
yüreğinde
meksika sınırları
ellerin
vietnam’ı çıplak elleriyle onaran,
bir kız çocuğunun elleri
şah damarında
ceset taşıyan halkların direnişi

beria
cehennem yasalarıyla savrulurken umudun
anneler gördüm
ağıtları esmer,
çığlıkları yamalı,
susuz kalmış toprakların iştahıyla
gözlerinde yangınlar sevişiyordu.
bir de çocukları vardı
güvercinlerin kanat seslerinde
umutları yorgun

ve beria
gözlerimde bir lodos poyraz telaşı
bir eşkıya şarkısını söyleyerek terk ediyor sol yanımı
doğduğum köyü çekip çıkarıyorlar rüyalarımdan
korsan aşklar çoğalıyor yüreğimde

ağlayasım yok beria, ağlayasım yok
gök kubbeyi kirleten
şu katranın ardında kaldı yüreğim
yangınların kızıllığında kavuşmalıyım sana
yeniden
sevda tohumları ekmeliyiz çocukların yüreğine
ıslak da olsa gözleri
düş kuracaklar
düşlerin yasak olduğu bir ülkede

Behçet Gülenay