Berceste Şiiri - Virata Fafnir

Ay doğdu geceye yapraklar kalmamışken
Yüksekçe bir güneş olup aydınlattın sen
En karanlık rüyamın içinde bir ağaç
Ben orada ağaçtan bir bulamaç
Sapasağlam bir hamurdun, kavruldun
Od oldun ruhuma dokundun
Ayın minnettarlığı güçlü parlaklığında

Kuşların ötüşünde bir hezeyan
Bu güneşte ısınmak ne büyük bir heyecan
Yaprak oldum sapsarardım kimi zaman
Kışı geçirttin ilk baharımdın sen

Fidanı ekip sulamak marifet değil
Meziyet onun kim olduğunu bil
Fersah fersah uzak donuk bakışlar
Gönlün sıcaklığıyla ısınır soğuk odalar
Senden özge var mı işin ustası bilemem
Her ustanın çıraklık dönemini inkar edemem

Benzedi yıldızlar birbirine gökte
Başarısızlıkta bu ne celal bu ne öfke
Derdim ve derim başarısızlık günümde
Sonrasında anlarım düşündüğün benmişim
Bana o anlarda ne çok şey öğretmişsin
Bir kedi nankörlüğünden uzak olmak dileğim
Güneşi dünya sadakatindeki gibi severim

Kiliselerde dolu bir tutam günah
Vuslat bize fersah fersah uzak
Değil
Denizler kıpkırmızı